Democracia orgánica e desafección política
- Detalles
- Publicado o Venres, 10 Mai 2013 16:56
Xoán Hermida
A poucos días de cumprirse o segundo aniversario do 15-M as accións e declaracións de tres lideres políticos aparentemente distantes nas súas ideas teñen posto de relevo que as forzas da vella política pouco teñen aprendido nestes dous anos e seguen empeñados en ver a cidadanía como un ente amorfo e manipulable sen constantes vitais e intelectuais propias.
En poucos días a secretaria xeral do PP, María Dolores de Cospedal, a figura emerxente do PSOE, Beatriz Talegón, e o alcalde pontevedrés do BNG, Miguel A. Fernández Lores, teñen evidenciado na practica o porqué da desafección e desconfianza que a cidadanía ten cara as forzas políticas.
A primeiro en aparecer en escena foi Dolores de Cospedal animando aos movementos sociais vertebrados arredor da indignación a constituírse en partido político e presentarse as eleccións nun concepto de democracia limitado onde non se entende o papel necesario que xogan os movementos sociais para que exista o necesario control da cidadanía sobre os seus representantes.
Eliminado así o control cidadá da política desde a sociedade civil e reservado, como ven ensaiando en Castilla-La Mancha, a representación política as persoas con tarxeta Visa-Oro, poderíase institucionalizar un novo dereito de uso e abuso.
Eu son soberanista ... e agora que?
- Detalles
- Publicado o Domingo, 24 Marzo 2013 21:19
Xoán Hermida
Eu non son nacionalista. Son soberanista (entendida a mesma como a que afecta á cidadanía nas súas liberdades individuais e colectivas nacionais ) ou galeguista (aínda que o termo foi deturpado normalmente como amortiguador de posicións claras no eido nacional ou como disolvente da esquerda).
Debe ser por iso que debates sobre ‘a unidade do nacionalismo’ parécenme tan fora de axenda e aburridos como un debate sobre a grande coalición patriótica defendida por Bono ou Trillo, ou un sobre a unidade das relixións monoteístas.
De xeito recorrente, ponse como exemplo Euskadi e Catalunya de forza do nacionalismo pero se oculta conscientemente que nun caso como noutro existen diversas forzas nacionais, dúas no caso de Euskadi (PNV e Amaiur) e catro no caso de Catalunya (CiU, ERC, ICV e CUP; deixemos en corentena ao PSC), como é lóxico en función das súas diversas visións sociais (iso que na literatura clásica chamábase ‘loita de crases’).
No poboado do Vao viven persoas
- Detalles
- Publicado o Domingo, 24 Marzo 2013 21:12
Xoán Hermida
Cal un virus estacional se tratara cada certo tempo reaparece o poboado chabolista do Vao coma noticia nas nosas vidas, normalmente ligado a un problema de trapicheo de drogas a pequena escala.
Durante uns días as noticias sobre o poboado xitano ocupa as portadas dos medios locais e coa mesma rapidez desaparece ata nova sinal de ‘alarma’.
Pero a vida para as persoas que habitan o Vao nunhas condicións infrahumanas persiste no seu día a día sen que ao resto dos habitantes dos concellos limítrofes de Pontevedra e Poio nos preocupe o máis mínimo.
Alguén se recorda que hai cinco anos se montou un circo mediatico e social polo realoxo de cinco familias?; alguén volveu ter noticias dos famosos poboados de transición cos que vicepresidencia da Xunta de Galicia intentou acalar as protestas sociais?; alguén sabe onde habitan as cinco perigosas familias realoxadas en Monteporreiro e Caritel e que ían converterse no perigo numero 1 de delincuencia organizada da cornisa atlántica?
O Povo é quen mais ordena!
- Detalles
- Publicado o Xoves, 28 Febreiro 2013 10:50
Xoán Hermida
Alternativa Galega de Esquerda presentouse ás pasadas eleccións autonómicas cunha tripla mensaxe: a gravísima situación que necesitaba dunha resposta unitaria, a necesidade da construción dun esquerda alternativa e a demanda cidadá de novas formas de facer política.
Entre o urxente de dar resposta a unha situación que foi cualificada polo seu principal candidato como de ‘emerxencia’, o necesario de frear á dereita política e aos oligopolios que estaban e están desmantelando os resortes de estado social e atacando ao ben común, e o importante de construír unha nova esquerda acertouse no primeiro, intentouse o segundo e aprazouse o terceiro.
AGE irrompeu con forza por unha multiplicidade de factores que o fixeron aparecer como a ‘ultima’ esperanza para unha cidadanía cansa de observar como as vellas forzas políticas instaladas nas institucións parécense cada vez menos a organización preocupadas polas necesidades das persoas e ocupadas no ben común, e cada vez máis a clubs privados encargados de resolverlle a máis de un o seu interese particular.