Un 'novisimo' proxecto común
"Somos os nosos piores inimigos" Martiño Noriega
Xoán Hermida
A análise da historia e dos acontecementos políticos pode facerse seguindo dous procedementos: o de centrar en persoas ou figuras o relato dos mesmos e polo tanto buscar as necesarias conspiracións ou, pola contra, centralo en causas obxetivizables (oportunidades políticas) , suxeitos colectivos (estruturas de mobilización) e procesos enmarcadores.
Eu como marxista, do empirismo dialéctico non do materialismo mecanicista dos seus seguidores, aposto máis polo segundo.
En primeiro lugar porque, ademais de máis rigoroso, creo que axuda mellor a resolver as contradicións e buscar a súa solución e en segundo lugar porque as teorías conspirativas son as respostas que os necios desde o conservadorismo político e desde a preguiza mental soen dar diante realidades novas e complexas que non entenden.
Unha vez que optamos por facer un análise empírico e racional dos acontecementos deberemos acertar nos corolarios do problema para que a solución sexa a máis acertada posible.
Onde poñer os corolarios do problema na situación que vive a esquerda e o nacionalismo galego?
Algúns póñeno na deriva que o BNG tomou nos últimos anos, e non sendo de todo falso que a deriva da última década precipitou o desenlace, creo que os corolarios deberiamos buscalos máis atrás, seguramente na década dos setenta cando empezou a cambiar o modelo produtivo e social e a esquerda non foi quen de actualizar a súa política e a súa estrutura organizativa e mental diante das novas realidades. Nese senso o BNG foi sen dubida un intento creativo no noso contexto xeográfico pero obrigatoriamente limitado pola dimensión e a envergadura da crise á que nos enfrontabamos.
A desafección continúa e a esquerda dáse un respiro
Xoán Hermida
Primeiras valoracións de urxencia sobre as eleccións andaluzas e asturianas:
Os resultados das eleccións seguen a confirmar unha desafección pola política de magnitude xigante. Os datos da abstención son máis que significativos 38% en Andalucía e un 44% en Asturias, nesta caso os abstencionistas superan a suma das tres forzas máis votadas.
No caso do voto branco+nulo tamén son datos significativos 1,5% en Andalucía, 2,3% en Asturias.
O resultado das eleccións andaluzas son un respiro para a esquerda e obviamente demostran que as andaluzas e os andaluces non queren aturar a esas malas bestas.
Non obstante, e a pesar dunha conxuntura moi mala, a dereita sigue a avanzar electoralmente co cal o peor que podía facer a esquerda é pensar que os problemas de redefinición no século XXI se superan a base de éxitos electorais en conxunturas favorables.
A esquerda segue tendo o mesmo problema pendente, de redefinición e renovación que xa dura varias décadas, que tiña hai vintecatro horas e o mesmo que terá despois de que gañe François Hollande en Francia.
Ademais ollo cos espellismos: os resultados de Andalucía amosan unha realidade política e social propia e diferenciada.
Lectura en clave galega para o NPC: a vitoria á dereita faise desde unha esquerda ampla nun, ou coma neste caso dous partidos, senón non se fai. Sen proxecto alternativo non hai posible hexemonía alternativa.
Non valen escusas
Non foi nin unha casualidade nin tampouco unha conspiración.
Algúns viñamos observando, de certo que non pasivamente, como existía unha corrente de fondo, en maior medida no BNG pero tamén no PSdG, que esixía cambios para re-conectarse cunha sociedade cada vez máis alonxada dos partidos.
O movemento d@s indignad@s, ao marxe das súas propostas concretas máis ou menos certeiras, veu a situar enriba da mesa unha desafección clara e rotunda da cidadanía cara aos partidos tradicionais e as formas que estes teñen de entender a política.
Tratábase maioritariamente de xente nova que nin tan sequera entrara a formar parte dos mesmos, por que algo lle cheiraba mal nas súas dinámicas internas. Unha sensación que por outro lado tiñamos vivido aqueles que noutro tempo participamos das estruturas partidarias.
ler completo no blog Galizia Ecosocialista (Non valen escusas)
publicado en Praza Pública (Non valen escusas)
O sorriso de Feijóo
Xoán Hermida
En Amio e en Sevilla, e cunha semana polo medio, Feijoo ven de asegurarse a reelección en outubro.
Rematados os procesos congresuais do BNG e do PSOE, e toda vez que o que pase no PSdG é xa irrelevante, a única esperanza para o cambio en San Caetano so pode vir da man do nacemento dunha nova forza na esquerda galega.
As citas destas organizacións de esquerda e doutras amosan unha vez máis a incapacidade dos aparatos dos partidos políticos para asomarse ao século XXI con naturalidade.
O 15-M puxo de evidencia a desafección da cidadanía cos partidos políticos en xeral e cos da esquerda en particular. Nunha situación de normalidade todo indicaría que as forzas políticas tomarían nota e mudarían de rumbo, pero moi polo contrario parece que apostan polo suicidio colectivo.
E verdade, tal como afirma o sociólogo catalán Antoni Gutiérrez que os partidos perderon a exclusividade da acción política pero máis aló cabería esperar que non descoidara o seu imprescindible papel de interface institucional. Non parece que ese vaia a ser o camiño, alúmenos a curto prazo.
(ler completo no blog Galizia Ecosocialista O sorriso de Feijóo )