Vellos partidos, notables caducos e cidadanismo low cost

Crise Mona Lisa

 

Xoán Hermida

Nunha diagnose hai algo peor que equivocarse nas causas, consecuencias e síntomas; isto é, situar cada un deles no sitio equivocado. E si erramos na diagnose con toda seguridade imos a errar na solución.

A causa ten que ver cos motivos que provocan unha crise (como agudización das contradicións no senso social) e o seu posterior desenvolvemento. As consecuencias, pola contra, teñen que ver co resultado de como esa(s) causa(s) evolucionan a partir da interacción de diferentes suxeitos económicos, sociais e políticos que actúan na realidade a partir de diferentes intereses materiais e variadas interpretacións teóricas. Os síntomas son as pistas sobre as que podemos observar as diferentes etapas nas que se desenvolve o episodio de crise-cambio.

Ler máis...

Os partidos políticos e a Unidade Popular

15M Ponte

 

“Os comunistas non forman un partido aparte, oposto aos outros partidos obreiros”

   “As capas medias vólvense revolucionarias cando teñen

diante de si a perspectiva de seu tránsito inminente ao proletariado”.

K. Marx

 

Xoán Hermida

Equivocaranse os partidos, unha vez máis, se pensan que van poder canalizar a marea de cambio que se instalou na sociedade española desde maio de 2011.

Para non obrigar a ter que esperar a ler todo o artigo adianto ao lector o que penso en titulares concisos:

- estamos diante dun fin de réxime, non do sistema por agora, e polo tanto asistiremos ao eclipse das súas institucións, interfaces e elites; ás hexemónicas e, tamén, ás que hexemonizaron a oposición ‘leal e institucional’ nestes anos;

- tódolos datos demoscópicos sinalan que a sociedade española situou a Podemos como instrumento central para o proceso de deconstrución do réxime, ou, si se quere entender mellor, Podemos é o pau de palleiro sobre o que vertebrar a transición cara a un novo modelo institucional. O seu papel é temporal, e seguramente despois languideza, pero como o PCE na transición, é o partido chamado a articular, desde a oposición, a interlocución cos sectores reformistas do réxime, esperemos que con maior acerto que o seu predecesor;

- non é posible construír ningunha Marea Galega sen o concurso libre e coparticidado das mareas municipalistas que por dereito propio, e refrendo dos electores, se converteron en novos interfaces políticos (deixen xa outros de falar en nome delas);

-  o novo actor galego que xurda do proceso constituínte do episodio NPC-AGE-MAREAS vai ter que buscar unha formula de vertebración electoral con Podemos, aceptable para ambos.

Ler máis...

A desaparición das deputacións non pode esperar

Carmela silva

 

Xoán Hermida

 

Estes días constitúense as deputacións de Pontevedra e A Coruña. Antes constituíronse as do interior de Galicia co espectáculo bochornoso do acontecido en Lugo, incluído.

Despois de gobernar conxuntamente os últimos oito anos, aínda non pasara 48 horas dunha rolda de prensa do anterior bipartito, o veto a Martínez Núñez conlevou outorgarlle a presidencia da deputación ao PP.

Tratase dun novo capitulo na longa e escura historia das deputacións, auténticos niños de clientelismo e xerme de máis de un caso de corrupción económica.

Pero de seguro que o que máis molesta a unha boa parte da poboación é a corrupción política, que fai que moita xente este farto da actitude hipócrita dos partidos da esquerda con respecto a estas institucións.

Ler máis...

A rebelión cívica comezou no 2011

rub

 

Xoán Hermida

Hai catro anos, un grupo de xente puxemos en marcha a Iniciativa BenComún á calor da rebelión cívica do 15M. Meses despois algún dos seus promotores impulsábamos Espazo Ecosocialista entendendo que era necesario formatear a música do cambio.

Outros novos partidos naceron nese mesmo proceso de ebulición: Equo, Compromiso, Anova, … e significativamente Podemos. Algúns teñen interpretado mellor e outros peor o momento constituínte (no local) e paradigmático (no global) que estamos a vivir. Mesmo algúns partidos da vella política como EU fixeron un esforzo por reactualizarse.

Aínda así, os partidos, tal como foron concibidos ata o de agora, teñen os seus días contados. Cada vez hai máis xente que non esta disposta a soportar disciplinas nin defensas corporativas, senón a construír os novos instrumentos de intervención política desde a participación individual e intransferible.

Espazo Ecosocialista foi pioneira en moitos elementos que hoxe están na axenda política: radicalidade democrática, soberanismo cívico, cooperación política, sustentabilidade social e ambiental, renda básica, economía do ben común, …

Paradoxalmente a presenza de Espazo non ten medrado afiliativamente ao ritmo que teñen medrado as súas ideas, aínda que neste período os que se miden tódolos días o tamaño, puideron comprobar, tamén, como día a día este foi minguando.

Ler máis...