Pensando en democracia
o vinte de xaneiro logo do primeiro martes despois do primeiro luns de novembro
Se pensas que do que se trata
é da vontade da maioría;
e non dos dereitos das minorías.
Non, non estás a pensar nunha democracia!
Se pensas que necesita de adxectivacións,
achegas ou complementos circunstanciais
que reforcen o seu carácter de clase.
Non, non estás a pensar nunha democracia!
Os dous golpes do 6 de xaneiro
Xoán Hermida
O pasado 6 de xaneiro en Estados Unidos producíronse dous ataques ao estado de dereito e á democracia liberal. Do primeiro, auspiciado pola extrema dereita populista (o asalto ao Capitolio) fixéronse eco todos os medios de comunicación global e foi condenado pola práctica totalidade dos columnistas de opinión (e non era para menos: en case douscentos anos realizábase un punch ao corazón mesmo do poder popular).
Do estado de alarma ao estado de pánico
Xoán Hermida
Desde o inicio da crise, provocada coa aparición do Covid19, a actitude da práctica totalidade dos medios de comunicación ten sido a mesma, e aquí da igual que foran pro ou antigobernamentais, tiveran a súa liña editorial máis escorada á esquerda ou máis á dereita, porque case ningún se sae do guión establecido.
Instalouse unha especie de pensamento único amparando no redescubrimento do ‘método científico’, convertido este nunha nova relixión. Leras o xornal xeneralista que leras creías estar pasando as páxinas do New England Journal of Medicine. Mesmo os xornais deportivos parecían ter fichado á redacción do American Journal Of Preventative Medicine.
Nunca houbo tanto divulgador científico, que te advertía o que se podía ou non cuestionar, disposto a converter a calquera persoa crítica, aínda que esta estivera avalada por unha traxectoria profesional e investigadora incuestionable, en meros ‘negacionistas’.
O obxectivo, procurado ou non, ten sido crear un estado de terror nunha parte maioritaria da poboación que, unha vez fanatizada na nova relixión, esixira por parte das autoridades medidas ‘preventivas’ máis aló do razoable e mesmo a prohibición das opinións discordantes, por ‘perigosas’ para as mentes. Hai meses nun artigo publicado en Público xa alertaba do perigoso da infantilización da poboación. Unha sociedade menor de idade non ten capacidade de discernimento e outros o teñen que decidir por eles, e para iso xa están os novos sacerdotes.
Ademais os gobernos, central e autonómicos, se teñen deixado arrastrar por ese ambiente de ‘más madera’ para tapar o escándalo das residencias de maiores.
Canto a nós mesmos
Xoán Hermida
Existe unha sensación clara e rotunda no electorado da esquerda de frustración. A marxe de dita sensación, moitas veces alimentada interesadamente por parte dalgúns medios e creadores de opinión, o certo é que tal como se viña desenvolvendo a evolución política das novas forzas (nomeadamente Podemos) desde o 2016 non era moi difícil imaxinar un desenlace como o que aconteceu o pasado 25 de xullo.
Non se trata agora de afondar nas múltiples causas, de índole variado, que actuaron desde o primeiro momento para que pasara o que pasou. Dalgunhas delas xa teño (e outros teñen) escrito con profusión. A idea central sería que as forzas encargadas de poñerlle letra á música do cambio (15M) non so interpretaron mal a partitura senón que non tiñan interese algún na mesma. Ao final este ciclo alcista das forzas alternativas pechase do mesmo xeito que o anterior (a finais dos 90) cunha esquerda radical repregándose sobre si mesma, desempoando o máis rancio doutrinarismo e illándose social e politicamente.